Je hoort vaak mensen die commentaar over hoe loyaal hun hond is of honden in het algemeen. Soms vraag ik me af zijn ze overbrengen van menselijke eigenschappen op honden en zijn honden echt loyaal of is het meer te maken met een pack-omgeving. Toen ik hoor verschillende verhalen, die mijn overtuiging versterken dat honden echt standvastig zijn en ik vraag me af is er misschien iets die wij van hen kunnen leren?
We kennen allemaal verschillende verhalen door de jaren heen, bijvoorbeeld Blackfriars Bobby veren voor de geest. Het verhaal zoals verteld door de houder en tuinman van de begraafplaats waar John Gray, Bobby's eigenaar werd begraven. "De Skye Terriër Bobby was een van de meest opvallende van de rouwenden bij John Gray begrafenis. Het graf werd gesloten en de volgende ochtend vond hij de Skye Terriër liggend op de nieuwe heuvel van aarde. Oude James kon niet toestaan, want er een bestelling bij de gate waarin staat was dat honden niet in de Kirkyard toegelaten zijn. Dienovereenkomstig... Bobby werd verdreven. Volgende ochtend idem zaak geschied weer, Bobby lag op het graf. De derde ochtend was natte en koude; James Brown had medelijden met het trouwe dier en gaf hem wat te eten." Nu ging Bobby vervolgens op om te maken Kirkyard zijn huis zelfs in het slechte weer wanneer pogingen werden gedaan om te krijgen hem binnenshuis die hij weigerde. Leven hoewel was niet allemaal slecht een per traktatie van biefstuk werd gegeven aan hem door een Sergeant in de Royal Engineers en dagelijks om één uur Bobby lijkt in het koffiehuis voor zijn eten.
Een ander verhaal dat komt te letten op maar degene die ik graag in de Griekse mythologie is ingesteld, en het is het verhaal van Odysseus (Ulysses).
Na afloop van de Trojaanse oorlog zeilde Odysseus de zeeën voor 20 jaar, proberen om terug te keren naar zijn Koninkrijk op het eiland Ithaka. De Odyssey om uiteindelijk en hij was aan de wal. Nu tijdens deze tijd en denken was hij dood er waren een aantal vrijers voor de hand van zijn vrouw en de koningin, Penelope. Dus Odysseus, die had een hoop veranderd tijdens zijn reizen, besloten om zichzelf te vermommen als een bedelaar gek iedereen ontmoette hij een bar. Nee, het was zijn vrouw of zijn zoon maar zijn hond Argus die in deze fase zeer oude en stervende was. Argus nu niet in staat om te staan begroet de terugkeer van zijn meester met perked oren en een wag van zijn staart. Met zijn meester huis zijn eigen reis was nu volledig en Argus eindelijk gelukkig kon sterven.
Dus wat geloof ik dat we kunnen leren van deze verhalen? Goed mensen veranderen, relaties niet, kinderen opgegroeid en bewegen weg, de wereld houdt voortdurend verandert, maar uw hond niet, het is trouw aan zijn laatste adem. Voorstellen wat een wereld zou zijn als als mensen zo trouw als een hond waren, enkel eventueel het wellicht een betere plek om te wonen.