Soms in het leven kunnen dingen krijgen een beetje moeilijk. Neem bijvoorbeeld vorige week. Ik rijd te werken als normaal. Ik ben werkzaam als normaal. Toen ik belde en mij verteld dat ik ben worden ontslagen. Ik had al iets meer dan vier jaar met het bedrijf en had genomen op een groot aantal projecten voor meerdere afdelingen en mijn verantwoordelijkheden blijven groeien als ik bood mijn hulp aan elke afdeling die nodig is om het even wat dat ik kon bieden. Degenen die ik heb met gewerkt, en zelfs degenen die ik niet werk met direct zeer veel, werd gezin voor mij. Ik geloof mijn positieve houding, toewijding aan het bedrijf en onze klanten, en mijn passie scheen door in alles wat die ik deed en met iedereen die ik interactie met.
Terwijl ik niet aankomen zien, is het zinvol... voor mij hoe dan ook.
Ik reed 88 mijl naar het werk elke dag... een manier. Ik verliet goed voor zonsopgang en terug naar huis nadat de zon trok zich terug voor de nacht. Ik opstond voordat zelfs de hanen kraaien gedacht en ik ging naar bed uur voordat mijn kinderen deed. Ik had heel weinig tijd met mijn familie. Mijn weekend waren mijn enige tijd om iets gedaan te krijgen, en werden vervuld met winkelen, schoonmaken, Wasserij doen, vaststelling van kleine dingen rond het huis... u weet, de kleine (en grote) dingen die ik was niet in staat om te krijgen gedaan tijdens de week. Ik had heel weinig plezier tijd met mijn familie, en ik heb enkele mooie grote kinderen niet worden met hen elke kans die ik kan krijgen.
Ik was uitgeput en was alleen in staat te snijden een beetje tijd uit voor mezelf van tijd met mijn familie. Ik moest voor mijn verstand. Maar zij waren alle absoluut prachtig (de meeste van de tijd). Klusjes zouden krijgen gedaan (de meeste van de tijd) en ik zou hulp doen andere dingen rond het huis (toen ik smeekte). Ze waren alle zeer begrip van mijn tijdsbeperkingen en verantwoordelijkheden (met full-op teenage houdingen en steenbolk) Just kidding, ze echt hebben prachtig geweest. Ze hielp halen de speling waar ik was niet in staat.
Net als iedereen in mijn situatie ben ik bang. Er zijn rekeningen te betalen en monden te voeden (namelijk 4 tieners en een 9 jaar oud). Er is stress van 'wat doen we nu?' De stress van het 'wanneer zal ik een andere baan vinden?' En de stress van het 'maar wat over alle facturen?'
Dit, zal als alles, doorgeven. Ik meevoelen en empathize met iedereen die heeft, wie is en wie zal gaan door dit. Er is paar gevoelens erger dan het onvermogen om te voorzien in uw familie. Ik weet dat omdat ik hier nu ben. God zal bieden. Hij zal mij sterk blijven helpen. Hij zal steun mij vondst een carrière die me worden zowel de beste werknemer en de beste ouder die ik eventueel kan helpen zal, niet alleen een of het ander. Ik heb vertrouwen, ik heb veel mensen die van me houdt (en ik hen), en ik heb mijn wil en vastberadenheid. Ik heb erger meegemaakt en komen uit op de top. Dit is geen uitzondering.